Reizen in Gallia is een poging om de belangrijkste Romeinse routes in Gallia zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven. Dat verklaart niet alleen de voor dit onderwerp ongebruikelijke omvang van deze gids, maar tevens het feit dat bij elke routebeschrijving een korte vermelding van de problemen te vinden is. Want in tegenstelling tot hetgeen door oningewijden wel wordt gedacht is het wegennet van het oude Gallia niet een door historici en archeologen nauwkeurig beschreven Romeinse infrastructuur, maar eerder een enorme puzzel, waaraan voor wetenschappers (blijkbaar) weinig eer te behalen valt. Het ‘leggen’ van die puzzel zal dan ook grotendeels door leken gedaan moeten worden, die nu doormiddel van het internet over bronnen beschikken die voorheen meestal achter de muren van universiteitsbibliotheken verborgen bleven.

De belangrijkste van die bronnen is de Peutinger-kaart, die hier echter niet beschouwd wordt als de kopie van een Romeinse militaire kaart, maar als een reiskaart voor burgerlijk gebruik, waarin de middeleeuwse kopiist helaas veel fouten heeft gemaakt. Een belangrijk onderdeel van Reizen in Gallia is dan ook een poging om te begrijpen hoe het Gallische deel van de kaart er van oorsprong heeft uitgezien. Van de natekening* van dat deel is een kopie* gemaakt, met daarop een poging om de oorspronkelijke situatie op het Romeinse origineel weer te geven. Hoe tot dit resultaat is gekomen wordt in het onderdeel “Bronnen” en in de diverse routebeschrijvingen uiteengezet.

Misschien hebben de problemen van de Peutinger-kaart bijgedragen aan de onjuiste opvatting dat de Romeinen geen correct beeld hadden van de geografie van noordwest-Europa. De misverstanden op dat punt moeten echter niet toegeschreven worden aan de Romeinse geografen, maar aan onbegrip omtrent de manier waarop de Romeinen de hemelstreken benoemden. De nog nooit als correct bewezen bewering dat de leuga (Gallische mijl) een lengte had van 2,22 km kan ook bijgedragen hebben aan de opvatting dat de aardrijkskundige kennis van de Romeinen onder de maat was. In werkelijkheid was de Gallische mijl ongeveer 280 meter langer en dat leidt hier en daar natuurlijk tot andere identificaties van plaatsen in de antieke bronnen. Het geloof dat de belangrijkste taal in het huidige Gallia, het Frans, een erfenis is van het Latijn, wordt in deze gids ook niet aangehangen. Reizen in Gallia geeft dus meer stof tot nadenken dan een paar honderd saaie routebeschrijvingen misschien doen vermoeden.